Skarbog

Het oeroude bos ontwaakte opnieuw. De onzichtbare wezens van de nacht vingen aan met hun grillige gezang en de avondschemering nam zijn aanvang. Twee ijsblauwe ogen keken omhoog naar de avondlucht. Morgaro stond soepel op vanuit zijn rustplaats in het mos. Verlangend keek hij omhoog naar de blauwgroene lucht, waarin her en der al een vroege ster twinkelde. De silhouetten van de bomen wiegden zachtjes heen en weer. Morgaro sloot zijn ogen en genoot van het gevoel van de frisse avondbries die zijn lange zwarte haren zacht beroerde. De zachte streling bezorgde hem rillingen en hij zuchtte diep. Het verlangen roerde zich in hem en hij strekte